خدايا اگر آن قدر گريه كنم كه پلكهاى چشمانم بيفتد و به صداى بلند ناله كنم تا آوازم قطع شود و آن قدر بايستم تا اينكه پاهايم ورم كند و برايت ركوع كنم تا استخوان پشتم بشكند و ترا سجده كنم تا چشمانم گود شود و همه عمر خاك زمين بخورم و آب آلوده بياشامم و در اين بين آنقدر ذكرت را بگويم كه زبانم از كار بيفتد و از شرمندگى سرم را بلند نكنم و به آسمان ننگرم با اين حالات سزاوار از بين بردن گناهى از گناهانم نمىباشم.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.