پروردگارا زيرا والدين من حقوقشان بر من واجب و لازمتر و لطف و احسانشان بر من مقدمتر و نعمت (منت)شان بر من بزرگتر از آن است كه من تقاص آن به عدالت توانم كرد (يعنى حقوق والدين بر من بسى بيش از آن است كه من بتوانم از عهده اداء آن برآيم) يا به مثل پاداش دهم (اگر من بالفرض تدارك حقوق مالى طول مدت از حمل و ولادت و رضاع و تربيت خود را توانم كرد) پس كجا رفت اى خداى من طول مدت عمرى كه صرف تربيت من كردند و كجا رفت رنج و تعب سختى كه در حفاظ و نگهبانى من كشيدند (كه هر لحظه از خطرى مرا سپر بلا بودند و هر ماه و سالى به درد و بلائى مبتلا بودم آنان به دفع آن بلا رنج و زحمت مىكشيدند و به سعى و همت مىپرداختند) و كجا رفت آن تنگى و سختى زندگانى كه به خود مىدادند تا وسيله توسعه و آسايش زندگانى مرا فراهم كنند
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.