آنان ديده فروافكندهاند و به سويت نظر نمىافكنند و چانه به زير انداختهاند و به آستانت عشقى بى پايان دارند و با ذكر نعمتهايت از خود شدهاند، و در پيش بزرگى و شكوه كبريائيت افتادگى و فروتنى پيشه كردهاند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.