فراز 5 از دعای 31 ( خدایی که هدف بیم پرهیزکاران است )

5- بيم اهل تقوى به او منتهى مى‌گردد

تقوا كه همان نيروى ضبط نفس و خود نگهدارى از بى پروائى در مسئله گناه و رعايت جانب حق است، طبعاً ملازم با نوعى بيم و هراس مى‌باشد. و قهراً آدمى را از افتادن در گناه باز مى‌دارد.

اين حال خوف و نگرانى از عواقب طغيان بر خدا، ممكن است در ابتداى امر از تصوّر كيفرهاى اخروى و يا عوامل ديگر از جهات اخلاقى و اجتماعى در انسان به وجود آيد، ولى كم‌كم بر اثر اشتداد درجه عرفان به مقام ربوبيّت و آشنائى بيشتر با كانون عزّ و جلال و قهّاريّت حضرت حق، آن حال خوف و نگرانى از آينده كار، تبديل به حال خشيت و انكسار و خشوع روح از درك مهابت حضرت قهّار مى‌گردد، و آدم آگاه هر چند بى گناه را هم مى‌لرزاند.

قرآن در وصف انبيا (عليهم السلام) مى‌فرمايد:

آنان كه در اين پهنه هستى به جلال و جمالى كه فوق آن متصوّر نيست پى برده‌اند، و ناچيزى خويش و جمله موجودات را در جنب آن عظمت بى پايان درك كرده‌اند، دلى سرشار از خشيت و انكسار دارند، و قلبى مرعوب از سطوت ذوالجلال.

و اينان هستند كه يك تذكّر از انبيا و يك اشاره از اولياى خدا، چنان تكانى بر روحشان مى‌افكند كه گاه از شدّت ارتعاش قالب تهى مى‌كنند، چنانكه آن مرد بيدار دل به نام همّام از شنيدن اوصاف اهل تقوا از زبان امير مؤمنان (عليه السلام) فريادى كشيد و جان داد، آنگاه امام فرمود: