فراز 15 از دعای 32 ( طلب آمرزش الهی )

خدايا! اين جايگاه من است؛ جايگاه بنده‌اى كه به تو پناه آورده، و جايگاه كسى كه نزد تو زبان به اعتراف، گشوده است. پس سزاوار است كه احسان و فضل تو بر من تنگ نگيرد، و عفو و گذشت تو از من دريغ نورزد، و من نوميدترين بندگان توبه‌كننده به درگاه تو نباشم، و ناكام‌ترين آنها كه بر تو وارد مى‌شوند، نگردم؛ و مرا بيامرز كه بهترين آمرزندگانى!

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.