خدايا! خشكى شهرهاى ما را به آب دادن خود زائل گردان، و وسوسه و انديشهى به دلهامان را با روزى دادن خويش بيرون نما، و ما را از خود به ديگرى مشغول و سرگرم مساز، و فزونى پيوستهى احسانت را از همهى ما جدا مكن، زيرا بىنياز كسى است كه تو او را بىنياز كردهاى و سالم و بىگزند كسى است كه تو او را نگاه داشتهاى،
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.