فراز 6 از دعای 37 ( پاداش عظیم الهی )

(تو آن خداوند رحيمى كه چنان) سپاس ناچيز و مقبول (بندگان خود) را پاداش فراوان و طاعت اندك آنان را جزاى بسيار مى‌دهى، كه انگار بدون مشيت (و توفيق تو) از عهده شكرى كه بر آنان واجب ساخته‌اى- و صواب و پاداششان را افزون كرده‌اى- بر مى‌آمدند! و يا مى‌توانستند از سپاس تو خود دارى كنند! و گويا توفيق اين شكر و سپاس از جانب تو نبوده و بندگان تو (بدون عنايت تو) خود قادر به اداى شكر و سپاس تو بوده‌اند! و از اين روى به آنان پاداش مى‌دهى!.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.