و ستايش خداى را كه دينش (دين اسلام) را به ما (نه امتهاى گذشته) عطا و لطف فرمود، و ما را به آئينش اختصاص داد، و در راههاى احسانش پويا ساخت، تا با مدد لطفش، به سر منزل خرسندىاش روان شويم، چنان ستايشى كه از ما بپذيرد، و به وسيلهى آن از ما خوشنود گردد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.