فراز 8 از دعای 44 ( اهمیت توجه به اوقات نمازهای پنج‌گانه در ماه رمضان )

الصَّلاةُ مِنْ شَرائِعِ الدّينِ، وَ فِيها مَرْضاةُ الرَّبِّ عَزَّوَجَلَّ، فَهِىَ مِنْهاجُ الاْنْبِياءِ.«1»

نماز از احكام عملى دين، و مايه رضايت و خشنودى حق، و راه انبياى الهى است.

وَ لِيَكُنْ اكْثَرُ هَمِّكَ الصَّلاةَ، فَانَّها رَأْسُ الاْسْلامِ بَعْدَ الاْقْرارِ بِالدِّينِ.«2»

بايد قسمت عمده همّ و غمّت نماز باشد، زيرا نماز بعد از اقرار به دين خدا در رأس فرهنگ الهى است.

احَبُّ الاْعْمالِ الَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ الصَّلاةُ، وَ هِىَ آخِرُ وَصايَا الاْنْبِياءِ.«3»

محبوب‌ترين عمل در پيشگاه حضرت حق نماز است، و اين حقيقت آخرين سفارش تمام انبيا (عليهم السلام) به امّت‌ها بود.

انَّ طاعَةَ اللَّهِ خِدْمَتُهُ فِى الاْرْضِ، فَلَيْسَ شَىْ‌ءٌ مِنْ خِدْمَتِهِ يَعْدِلُ الصَّلاةَ.«5»

طاعت حق خدمت به پيشگاه او در روى زمين است، و چيزى از خدمت به او همسنگ نماز نيست.

أُوصِيكُمْ بِالصَّلاةِ وَ حِفْظِها، فَانَّها خَيْرُ الْعَمَلِ، وَ هِىَ عَمُودُ دينِكُمْ.«6»

به شما نماز را سفارش مى‌كنم، و وصيّتم اين است كه در حفظ آن كوشا باشيد، نماز بهترين عمل و ستون خيمه دين است.

چه عملى بعد از معرفت برترين عمل است؟ فرمود: چيزى در دين معادل نماز نيست.«7»

اذا قامَ الْعَبْدُ الَى الصَّلاةِ فَكانَ هَواهُ وَ قَلْبُهُ الَى اللَّهِ تَعالَى انْصَرَفَ كَيَوْمِ وَلَدَتْهُ امُّهُ.«8»

چون عبد به نماز برخيزد و خواسته و نيّت قلبش، خدا باشد، از نماز بيرون مى‌رود مانند روزى كه از مادر متولّد شده است.

انَّ اوَّلَ ما يُحاسَبُ بِهِ الْعَبْدُ الصَّلاةُ فَانْ قُبِلَتْ قُبِلَ ما سِواها.«9»

به حقيقت اول چيزى كه عبد به آن محاسبه مى‌شود نماز است، اگر قبول شود بقيه اعمالش از بركت قبولى نماز پذيرفته خواهد شد.

اقرار به مالكيت حق بر سراسر هستى و نفى غير او از تمام امور حيات، قرار گرفتن در برابر حضرت جبّار به حالت ذلّت و مسكنت و خضوع و اعتراف به تقصير و كوچكى و پستى در برابر عظمت او.

درخواست درگذشتن از گناهان گذشته، و قرار دادن صورت در پنج وقت براى نشان دادن حقارت در برابر عظمت و اين‌كه اين عبد فراموشت نكرده و در مقام طغيان نيست.

نماز خضوع و ذلّت و رغبت به رحمت و طلب زياد شدن دين و دنياست.

نماز ترمزى در برابر گناهان، و مداومت بر ياد خدا در شب و روز، و اعلام به اين معناست كه عبد مولا و آقايش و مدبّر امورش را فراموش ننموده تا بر اثر فراموشى به طغيان و شرارت دچار شود.

نماز ياد خداست، يادى كه عبد را از انواع معاصى و فساد باز مى‌دارد.«10»

اذَا اسْتَقْبَلَ الْمُصَلِّى الْقِبْلَةَ اسْتَقْبَلَ الرَّحْمانُ بِوَجْهِهِ، لا الهَ غَيْرُهُ.«11»

چون نمازگزار به قبله رو كند خداوند رحمان، كه خدايى جز او نيست، به او رو كند.

اذا قامَ الرَّجُلُ الَى الصَّلاةِ اقْبَلَ الَيْهِ ابْليسُ يَنْظُرُ الَيْهِ حَسَداً لِما يَرى‌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ الَّتى تَغَشّاهُ.«12»

چون عبد به نماز برخيزد، ابليس با چشم حسد به او مى‌نگرد، زيرا وى را پوشيده در رحمت حق مى‌بيند.

الصَّلاةُ لَها ارْبَعَةُ آلافِ بابٍ.«13»

براى نماز چهارهزار در از آداب و شرايط است.

چون به نماز برخاستى بگو: الهى براى نيازهايم محمّد (صلى الله عليه و آله) را شفيع مى‌آورم، و با آبروى او به تو توجّه مى‌كنم، خدايا به حقّ او مرا در پيشگاهت در دنيا و آخرت آبرومند گردان، و مرا از بندگان مقرّب درگاهت قرار ده، به حقّ او نمازم را قبول كن، گناهانم را ببخش، دعايم را مستجاب كن، هر آينه تو غفور و رحيمى.«14»