و در روزى كه مرا براى ملاقات و ديدارت برمىانگيزى خوار و زبونم مساز. و مرا پيش دوستانت رسوا و بىآبرو مكن. و به ياد تو بودن را از خاطر و يادم مبر. و سپاس و شكرگزاريت را از من دور مگردان؛ بلكه در آن هنگام كه جاهلان، نسبت به نعمتهايت در غفلتاند. مرا در حالات فراموشى، به شكر و سپاس خود ملتزم بدار. و در دلم بگذار كه در برابر چيزى كه آن را به من عطا فرمودهاى ثنا و ستايش كنم. و به چيزى كه آن را به من احسان كردهاى اقرار نمايم.