خدايا، در روزى كه مرا براى ديدار خود برانگيزى خوارم مگردان، و در برابر دوستانت (انبيا و اوليا و صلحا) رسوايم مكن و ذكر خود را از يادم مبر و (نعمت) شكر و سپاس خود را از من مگير، بلكه آن را در حالات فراموشى، آن هنگام كه نادانان به نعمتهاى تو آن را فراموش مىكنند، با من قرار ده و توفيق ثنا و سپاس عطايت و اقرار به احسانت را به من مرحمت كن.