فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

و هنگام نيازمنديم به سوى تو (مراد هنگام نگرانى و گرفتارى است چون انسان هميشه به خداوند سبحان نيازمند است) خوارم مساز (مرا از رحمتت بى‌بهره مگردان) و به وسيله‌ى آنچه در درگاهت نيكوئى كرده‌ام (اعمالى كه پنداشته‌ام به آنها خشنوديت را به دست آورده‌ام در حالى كه همان اعمال موجب هلاك و تباهى من شده چون به طورى كه شايسته‌ى نيكوئى است نبوده) هلاكم مكن (گوئيا اين جمله اشاره است به فرمايش خداى تعالى «س 18 ى 103»: قل هل ننبئكم بالاخسرين اعمالا «ى 104» الذين ضل سعيهم فى الحيوه الدنيا و هم يحسبون انهم يحسنون صنعا يعنى «اى پيغمبر ما به مردم» بگو: آيا شما را به زيانكارترين آگاه سازم؟ آنان كسانى‌اند كه سعى و كوشش‌شان در زندگانى دنيا «بر اثر كردارهاى نيكو نما» تباه گشته و مى‌پندارند كه كار نيكو مى‌كنند. گفته‌اند: هر كه كار خير و نيكى بجا آورد و بنياد آن بر اخلاص و ايمان نباشد مندرج در اين آيه است) و دست رد بر پيشانيم مزن (مرا از درگاهت نوميد بازمگردان) به آنچه (كردارى كه) به وسيله‌ى آن دست رد بر پيشانى ستيزه‌كنندگان با خود زده‌اى، زيرا من فرمانبرنده‌ى توام، مى‌دانم (باور دارم) كه حجت و دليل (در هر حكمى) تو را است، و تو به فضل و بخشش سزاوارتر، و به احسان و نيكى كردن سود رسانده‌تر، و شايسته‌اى كه از (كيفر) تو بترسند، و سزاوارى (گناهان را) بيامرزى، و به عفو نمودن شايسته‌ترى كه عقاب نمائى، و بپوشاندن (گناه) نزديكترى كه آشكار سازى‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.