فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

و به هنگام نيازمنديم به تو، مرا خوار مساز. و مرا به سبب آنچه از اعمال خيرم به پيشگاه تو تقديم كرده‌ام هلاكم مكن. و مرا به چيزى كه به سبب آن دشمنانت را رد كرده‌اى، رد نكن؛ زيرا من در برابر تو تسليم و فرمانبر و مطيعم. مى‌دانم كه برهان و دليل با تو است، و تو به بخشش و احسان، سزاوارتر، و به نيكوكارى و كرم، سودبخش‌ترى؛ و تو اهل تقوا و آمرزش هستى، و به يقين تو به آمرزيدن شايسته‌ترى از اين كه عقاب و كيفر كنى، و تو به پوشاندن، نزديكترى از اين كه آشكار و اعلام نمايى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.