فراز 122 از دعای 47 ( بیم و امید )

مرا آنگونه مترسان كه از نوميدى و غم خاموشى گزينم، و چندان بيم مده كه به وحشت افتم. چنان كن كه تنها از تهديدهاى تو بترسم، و تنها از مهلت دادن و هشدارهاى تو بپرهيزم، و تنها هنگام خواندن كتاب تو بيمناك شوم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.