بار خدايا، تو دين خود (اسلام) را در هر زمان و روزگارى به وسيلهى امام و پيشوايى (از امامان معصوم) تأييد فرمودى تا نشانه هدايت بندگان در زمينها و چراغ فروزنده راه حق باشد و پيمان دوستى آن امام را به پيمان دوستى خود پيوسته و آن را سبب دستيابى به خشنودى خويش گردانيدهاى و اطاعت او را واجب نموده و خلق را از مخالفت با آنان برحذر داشتى و به اطاعت از اوامر او و بازايستادن از نهى او فرمان دادى و از پيشى گرفتن از او و عقب ماندن از او منع كردى. پس او مأمن پناهندگان و پناه اهل ايمان و دستاويز چنگ زدگان و زيبايى و نيكويى اهل جهان است.