فراز 68 از دعای 47 ( نافرمانی و مخالفت بندگان )

آنگاه فرمانش دادى و او اطاعت نكرد، منعش فرمودى و او به منع تو وقعى ننمود. از معصيت خود بازش داشتى، خلاف فرمان تو كرد و به ارتكاب همان اعمال برخاست كه از آنها منعش داشته بودى، اما نه بر سبيل عناد و گردنكشى، بلكه هواى نفس وى را به اعمالى فرا خواند كه تو مى‌خواستى خود را از آن بر كنار دارد و وى را از آتش ترسانده بودى. دشمن تو و دشمن او- شيطان- وى را اغوا كرد تا با همه‌ى آگاهى از عذابت، به ارتكاب معاصى برخاست. اينك به گذشت تو دل خوش كرده و به بخشايشت مطمئن گرديده است. با آنهمه دهش كه تو درباره‌اش فرموده بودى از ديگر بندگانت سزاوارتر بود كه چنان كه عمل كرده بود نكند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.