فراز 68 از دعای 47 ( نافرمانی و مخالفت بندگان )

همان بنده‌اى كه چون فرمانش دادى، آن را زمين گذاشت، و چون منعش كردى، دست برنداشت، و چون از نافرمانى خود برحذرش داشتى، با آن مخالفت كرد و مرتكب نهى تو شد، اما نه از روى دشمنى با تو و نه از سر گردن‌كشى در برابر تو، بلكه خواهش نفسانى، او را به كارهايى برانگيخت كه از آنها دورش كرده بودى و ترسانده بودى‌اش. در اين ميان، دشمن تو دشمن او، شيطان، تا آنجا وسوسه‌اش كرد كه با اين كه از تهديد تو با خبر بود و به عفو و گذشت تو اميد و اطمينان داشت، از فرمان تو سرپيچى نمود؛ در حالى كه با اين همه بخشش كه تو در حق او روا داشته‌اى، از ديگران به گناه نكردن شايسته‌تر بود.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.