فراز 9 از دعای 47 ( اول و آخر بودن خدا )

و توئى خدائى كه جز تو خدائى نيست، پيش از هر يك اول و آغازى (مبدء هستى) و پس از هر شمرده شده (آنچه جز تو است كه ممكن است و هر ممكنى لااقل مركب از امكان، وجود، جنس و فصل يا ماده و صورت است) آخر و مرجعى‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.