فراز 4 از دعای 49 ( پناه بر خدا از دشمنانی با شمشیرهای کشیده )

(الهى!) چه بسا دشمنى كه شمشير عداوت خود را (به قصد من) از نيام بركشيده و لبه‌ى شمشير خود را براى (كشتن) من تيز كرده و سر نيزه‌اش را صيقل داده است،و زهرهاى مرگ آفرين خود را با آب آشاميدنى من در آميخته و مرا نشانه‌ى تيرهاى خود ساخته و چشم مراقب خود را از من برنداشته و نخفته است، و بر آن است كه به من زيان برساند، و از آن آب تلخ و ناگوار به من بنوشاند.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.