و چون تو اى خداى من- كه ذاتاً مبارك و از همه برترى- زشتى باطن و پلشتى آن چه در ضمير خود پنهان كرده بود مشاهده كردى، او را با سر در
گودالى كه براى شكار خود حفر كرده بود درافكندى و در پرتگاهى كه (براى من) آماده ساخته بود سرنگونش ساختى، تا سرانجام او را در نهايت زبونى و خوارى در دامى كه براى گرفتارى من مهيا كرده بود، گرفتارش كردى (و خود در چاهى كه براى من كنده بود به دام افتاد) و اگر لطف و رحمت تو نبود من هم به سرنوشت او دچار مىشدم؛
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.