فراز 10 از دعای 52 ( بی‌نیازی از هر چیز با بندگی‌ خداوند )

پروردگارا، به حق تو- حقى كه بر همه‌ى آفريدگانت مسلم است- و به نام بزرگ تو كه به فرستاده‌ى خود فرمان داده‌اى كه تو را با آن نام بستايد و تسبيح گويد و به جلال وجه كريمت، به بزرگى ذات بزرگوارت، كه نه هرگز مى‌فرسايد و نه هرگز دگرگون مى‌گردد و نه فانى مى‌شود، سوگند كه به محمد و آل محمد درود نثار فرمايى و مرا به عبادت خود از هر چيز بى‌نياز گردانى و جانم از اندوه دنيا با خوف خود بنوازى و تسليت دهى و به رحمت خود حالى كه دست و دامنم پر از بخششها و ارمغانهاى بسيار (كرامت) توست باز گردانى.

نام اعظم حق‌

عده‌اى از اهل دل و گروهى از اهل معرفت و جمعى از آنان كه باطنشان به نور عشق محبوب منوّر است، با تكيه بر قرآن مجيد و روايات عقيده دارند منظور از اسم اعظم حق «ربّ» است.

اگر به آيات قرآن مجيد، دقت كنيد، به اين معنا آگاه مى‌شويد كه تمام انبياى حق در هنگام برخورد با حوادث متوسّل به اسم «ربّ» شده و گره از كار بسته باز مى‌كردند:

آدم (عليه السلام) براى قبول توبه‌اش به درگاه حضرت حق عرضه داشت:

﴿رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ﴾«1»

پروردگارا! ما بر خود ستم ورزيديم، و اگر ما را نيامرزى و به ما رحم نكنى مسلماً از زيانكاران خواهيم بود.

نوح براى نجات از بدكاران و قوم خطاكارش به حضرت حق عرضه داشت:

﴿رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا﴾«2»

پروردگارا! هيچ يك از كافران را بر روى زمين باقى مگذار.

ابراهيم (عليه السلام) براى قبولى زحمتش نسبت به ساختن كعبه عرضه داشت:

﴿رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا ۖ إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴾«3»

پروردگارا! [اين عمل را] از ما بپذير كه تو شنوا و دانايى.

موسى (عليه السلام) براى رفع مشكلش به وقت فرار از مصر و قرار گرفتن در منطقه مَدْيَنْ عرضه داشت:

﴿رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ﴾«4»

پروردگارا! به آنچه از خير بر من نازل مى‌كنى، نيازمندم.

عيسى (عليه السلام) براى درخواست مائده از حضرت محبوب متوسّل به اين نام عظيم شد:

﴿رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ﴾«5»

اى پروردگار ما! براى ما از آسمان سفره‌اى پر از غذا نازل كن.

تمام انبياى و اوليا در دعاهاى خود به اين نام متوسّل مى‌شدند، و مشكل خود را از اين طريق حلّ نمودند؛ البته شرايط مربوط به دعا را هم رعايت مى‌كردند، كه رعايت نكردن شرايط دعا، زمينه استجابت را به بن‌بست مى‌كشاند.

در اين مناجات عاشقانه هم حضرت زين‌العابدين (عليه السلام) خداوند را به نام بزرگش قسم مى‌دهد.