فراز 5 از دعای 7 ( بلاهایی که سنگینی آن انسان را به زحمت می‌اندازد )

اى پروردگار دانا و توانا: تو را از غمى كه در دل دارم آگهى دارى و آگهى دارى كه عقده‌ى اين غم مايه‌ى پريشانى خاطر من و موجب آشفتگى ضمير من است. تو مى‌دانى كه فشار اين بار پشت مرا خم كرده و تاب و توان از جان من ربوده است. مى‌دانى كه ديگر طاقتم طاق شده و به مستمندى و مسكنت درافتاده‌ام.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.