Qulamrza Zəncani, “Kitabi-Zeynəbiyyə”-dən bir parça
(Şeirin orijinalını saxlamaq üçün fars və ərəb sözləri tərcümə olunmayıb. Ümid edir ki, hörmətli oxucular, bunu nəzərə alacaq.)
Məhərrəmin ikisi, Karivani -Şahi-hicaz,
Yetişdi Kəbübəlayə açlıldı pərdeyi-raz,
Gətirdi Şah nəzərə ma sibəq qəzayədən.
O sözləri ki, eşitmişdi Cəddi Tahadən.
Uşaqlığında nə görmüşdü,zehində gəzdi-
Qaçanda sineyi-Tahayə hər zəvayadən.
Gedirdi məscidə gahi görürdü cəm`iyyət,
Gəlir Hüseyn Babası dindirər o əsnadən.
Kəlami-vəhyini qət eylər idi minbədə,
Deyirdi “gəl bala ağuşimə” o məvadən.
Deyildi söhbəti mə`muli söhbət, ey şiə!
Salardı suz gəhi, Musavu gəh İsadən.
Vəli Hüseyni görən vəqt qət edirdi sözün,
Məsiri-bəhsi nə olsaydı rahi-ifadən.
Dözürdü ta balası minbərə yetirsin özün,
Görürdü ümmət elə macərani Ağadən.
Basardi sinəsinə eşqilən, dolardı gözü,
Axardı göz yaşı fovrən o mah simadən.
Hamı görürdü Peyğəmbər opür Hüseyni o dəm,
Üzün gözün dodağın, səslənirdi baladən.
Uca səs ilə deyirdi “Hüseyn məndəndi,
Və mən Hüseyndəm”, agah olun bu mənadən.
Məbada incidəsüz pareyi-tənimdi Hüseyn,
Sözüm əyandi hesab etməyin müəmmadən.
Əzizi-hə- du-səradır, qanı qanımdandır,
Bu növ tapşırıb həzrət gedibdi dünyadən…
