عبداللَّه بن حسن عليه السلام
عبداللَّه فرزند امام حسن مجتبى عليهما السلام از شهيدان والاتبار قيام مقدس حسينى است.
عالمان رجال و تاريخ و نسب درباره مادر عبداللَّه بن حسن به اختلاف سخن گفتهاند:
گروهى او را امولدى به نام نفيله يا حبيبه دانستهاند. گروهى ديگر او را دختر سليل يا شليل بن عبداللَّه بجلى و نامش را رَمْله نوشتهاند. برخى ديگر وى را رباب يا امرباب، دختر امرىء القيس، خواندهاند.
بيشتر منابع نوشتهاند كه عبداللَّه بن حسن، روز عاشورا و هنگام شهادت نابالغ بوده است؛ با اين وصف، برخى گفتهاند كه امام حسين عليه السلام، دختر گراميشان، حضرت سكينه عليها السلام، را به عقد ازدواج عبداللَّه بن حسن عليه السلام در آورده بود.
شهادت وى را پس از پيكار در صحنه كارزار دانستهاند. مؤلف الفتوح مىنويسد:
پس از شهادت عون بن عبداللَّه جعفر، عبداللَّه بن حسن عليه السلام عازم ميدان شد. چهرهاش چون ماه تابان بود. پيراهن و شلوارى بر تن، و شمشيرى برّان در دست داشت، و اين گونه رجز مىخواند:
انْ تُنكِرُونى فَانا فَرْعُ الْحَسَن سِبْطُ النَّبِىِّ المُصْطَفى المُؤْتَمَن
هَذَا حُسَيْنٌ كَاسيرٍ مُرْتَهَن بَيْنَ اناسٍ لا سُقُوا صَوْبَ المُزن
اگر مرا نمىشناسيد، من فرزند حسنم [عليه السلام]، نواده پيامبر برگزيده و امين.
اين حسين [عليه السلام] است؛ كه در ميان مردمى، كه خدايشان از باران سيراب نگرداند، چون اسيرى گرفتار آمده است.
خوارزمى، رجز ديگرى براى عبداللَّه بن حسن عليه السلام نقل كرده است:
انْ تُنْكِرُونى فَانا ابْنُ حَيْدَرَة ضِرْغامُ آجامٍ وَلَيْثُ قَسْوَرَة
عَلَى الأعادِىِ مِثْلُ رِيحٍ صَرْصَرَة اكِيلُكُمْ بِالسَّيْفِ كَيْلُ السَّنْدَرَة
اگر مرا نشناسيد، من فرزند حيدرم؛ چون شير بيشهزاران تهمتن و دليرم.
بر دشمنان همچو طوفانم و آنان را قتل عام خواهم كرد.
عبداللَّه پس از كشتن چهارده تن از دشمنان، سرانجام به وسيله هانى بن شبيب حضرمى به شهادت رسيد. هنگام شهادتش امام حسين عليه السلام خطاب به او و ديگر اهل بيت فرمود: اى فرزندم و اى همه خاندانم صبر كنيد. به خدا سوگند، پس از امروز هيچگاه سختى و ناگوارى نخواهيد ديد.
در زيارت منسوب به ناحيه مقدسه، بر اين شهيد بزرگوار درود و تهنيت و بر قاتلش لعن و نفرين فرستاده شده است.
English