امام سوم شيعيان،شهيد کربلا و خون خدا،که نهضت عاشورا بر محور فداکاري و جانفشاني آن حضرت شکل گرفت و تاريخ بشري را سرشار از حماسه و ايثار کرد و درس آزادگي و عزت به انسان داد و با خون خويش که در کربلا ريخت،درخت اسلام آبياري شد و امت مسلمان بيدار گشت.
در معرفي آن امام،بايد کتابي قطور نوشت،ليکن در اينجا فشرده اي از زندگي آن حضرت را مي خوانيد:امام حسين«ع»در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه به دنيا آمد.رسول خدا«ع»نام اين فرزند زهرا«ع»را«حسين»نهاد.وي مورد علاقه شديد پيامبر خدا«ع»بود و آن حضرت در باره او فرمود:«حسين مني و انا من حسين...»و در آغوش پيامبر بزرگ شد.هنگام رحلت رسول خدا،شش ساله بود.در دوران پدرش علي بن ابي طالب«ع»نيز از موقعيت والايي برخوردار بود،علم،بخشش،بزرگواري،فصاحت، شجاعت،تواضع،دستگيري از بينوايان،عفو و حلم و...از صفات برجسته اين حجت الهي بود.در دوران خلافت پدرش،در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ«جمل»، «صفين»و«نهروان»شرکت داشت.
پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علي«ع»رسيد،همچون سربازي مطيع رهبر و مولاي خويش و همراه برادر بود.پس از انعقاد پيمان صلح،با برادرش و بقيه اهل بيت«ع»به مدينه آمدند .با شهادت امام مجتبي«ع»در سال 49 يا 50 هجري،بار امامت به دوش سيد الشهدا قرار گرفت .در آن دوران دهساله که معاويه بر حکومت مسلط بود، امام حسين«ع»همواره يکي از معترضين سرسخت نسبت به سياستهاي معاويه و دستگيريها و قتلهاي او بود و نامه هاي متعددي در انتقاد از رويه معاويه در کشتن حجر بن عدي و يارانش و عمرو بن حمق خزاعي که از وفاداران به علي«ع»بودند و اعمال ناپسند ديگر او نوشت.در عين حال،حسين بن علي«ع»يکي از محورهاي وحدت شيعه و از چهره هاي برجسته و شاخصي بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموي از نفوذ شخصيت او بيم داشت.با مرگ معاويه در سال 60 هجري،يزيد به والي مدينه نوشت که از امام حسين«ع»به نفع او بيعت بگيرد.اما سيد الشهدا که فساد يزيد و بي لياقتي او را مي دانست،از بيعت امتناع کرد و براي نجات اسلام از بليه سلطه يزيد که به زوال و محو دين مي انجاميد،راه مبارزه را پيش گرفت.از مدينه به مکه هجرت کرد و در پي نامه نگاريهاي کوفيان و شيعيان عراق با آن حضرت و دعوت براي آمدن به کوفه،آن امام ابتدا مسلم بن عقيل را فرستاد و نامه هايي براي شيعيان کوفه و بصره نوشت و با دريافت پاسخ کوفيان در بيعتشان با مسلم بن عقيل،در روز هشتم ذيحجه سال 60 هجري از مکه به سوي عراق،حرکت کرد.
پيمان شکني کوفيان و شهادت مسلم بن عقيل،اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سيد الشهدا که همراه خانواده،فرزندان و ياران به سوي کوفه مي رفت،پيش از رسيدن به کوفه در سرزمين«کربلا»در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت.تسليم نيروهاي يزيدي نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمين،مظلومانه و تشنه کام،همراه اصحابش به شهادت رسيد،از آن پس،کربلا کانون الهام و عاشورا سرچشمه قيام و آزادگي شد و کشته شدن وي،سبب زنده شدن اسلام و بيدار شدن وجدانهاي خفته گرديد.فضايل اين امام شهيد،بيش از آن است که در اين مختصر بگنجد،چرا که او آويزه عرش الهي و پرورده دامن رسول خداست.پيامبر خدا«ص»در باره اش فرمود:قسم به آنکه مرا بحق به پيامبري فرستاد،حسين بن علي در آسمان بزرگتر از زمين است و بر سمت راست عرش الهي نوشته است«مصباح هدي و سفينة نجاة».(1)
اي که آميخته مهرت با دل
کرده عشق تو مرا دريا دل
بذر عشقي که به دل کاشته ام
جز هواي تو ندارد حاصل
از مي عشق تو،عاقل مجنون
و زخم مهر تو مجنون،عاقل
کربلا سر زد و پيدا شد حق
جلوه اي کردي و گم شد باطل
تويي آن کشتي درياي حيات
هر که را مانده جدا از ساحل
گر شود کار جهان زير و زبر
نشود عشق تو از دل زايل(2)
پي نوشتها:
1سفينة البحار،ج 1،ص 257.براي آشنايي بيشتر با آن حضرت،بايد به کتابهاي مفصلتر مراجعه کرد،از جمله:
موسوعة کلمات امام الحسين(در باره سخنان او)،حياة الامام الحسين بن علي،باقر شريف القرشي (در باره زندگاني او)
عوالم و بحار الأنوار(در باره فضايل او)نفس المهموم،شيخ عباس قمي(در مقتل او)و کتابهاي فراوان ديگر.به عنوان«کتابنامه عاشورا»در همين مجموعه مراجعه شود.
2از مؤلف.
منبع : نویسنده: حجت الاسلام والمسلمین جواد محدثی
