مناجات خمس وعشر

خداى زبانها از اداى ثنايت آنچنان كه شايسته عظمت توست كوتاه است،و خردها از درك ژرفاى جمالت ناتوان است،و ديده ها از تماشاى بزرگيهاى ذاتت درمانده است،براى خلق راهى به سوى شناسايى ات جز ناتوانى از شناخت قرار ندادى،خدايا ما را از كسانى قرار ده كه شاخسارهاى اشتياق به سويت در بوستانهاى سينه هايشان استوار و پابرجا شده است و سوز عشقت در كانون دلهايشان برافروخته،از اين روى به آشيانه انديشه هاى ولا جاى گيرند،و در گلستان قرب و مكاشفه ات مى گردند،و از حوضهاى محبّتت با جام ملاطفت مى نوشند