خدايا و من بنده تو و فرزند بنده توام،در برابرت ايستاده ام،به كرمت به حضرت تو متوسّلم.خدايا،بنه اى هستم،كه به درگاهت از آنچه كه با آن با تو روبرو بوده ام از كمى حيايم از مراقبتت نسبت به من بيزارى مى جويم و از تو درخواست گذشت مى كنم،زيرا گذشت صفتى درخور كرم توست.خدايا برايم نيرويى نيست كه خود را بوسيله آن از عرصه نافرمانى ات بيرون برم،مگر آنگاه كه به محبّتت بيدارم سازى،و آنچنان كه خواستى باشم،پس تو را شكر گذارم، براى اينكه در آستان كرمت واردم كردى،و هم اينكه دلم را از آلايه هاى غفلت از حضرتت پاك نمودى.
منبع : پایگاه عرفان
