فرازی از مناجات شعبانیه - ترجمه حضرت استاد حسین انصاریان

خدايا،آن كه به تو راه جويد راهش روشن است،و آن كه به تو پناه جويد در پناه توست،و من به تو پناه آوردم اى خداى من،پس گمانم را از رحمتت نااميد مساز،و از مهربانى ات محرومم مكن، خدايا،در ميان هل ولايتت برنشانم،نشاندن آن كه به افزون شدن محبّتت اميد بسته،خدايا،شيفتگى به ذكرت را پيوسته به من الهام فرما،و همّتم را در نسيم كاميابى نامهايت و جايگاه قدرست قرار ده.خدايا به حق خودت بر خودت،مرا به جايگاه اهل طاعتت،و جايگاه شايسته بر ساخته از خشنودى ات برسان،زيراكه من نه بر دفعى از خود قدرت دارم،و نه بر نفع خويش مالك هستم.خدايا،من بنده ناتوان گنهكار توام،و مملوك توبه كننده به پيشگاهت، مرا از كسانى كه رويت را از آنان برگرداندى قرار مده،و نه از كسانى كه غفلتشان از بخششت محرومشان نموده.خداى كمال جدايى از مخلوقات را،براى رسين كامل به خودت به من ارزانى كن،و ديدگان دلهايمان را به پرتو نگاه به سوى خويش روشن كن،تا ديدگان دل پرده هاى نور را دريده و به سرچشمه عظمت دست يابد،و جانهايمان آويخته به شگوه قدست گردد،خدايا مرا از كسانى قرار ده كه آوازشان دادى،پس پاسخت دادند،به آنها توجه فرمودى،پس در برابر بزرگى ات مدهوش شدند،و با آنان راز پنهان گفتى و آنان آشكارا براى تو كار كردند،