سینه زنی و سیر تحولی آن

از مراسم سنتى عزادارى براى سيد الشهدا«ع » و ديگر ائمه مظلوم،كه همراه نوحه خوانى و با آهنگى خاص بر سر و سينه مى زنند،گاهى هم سينه خود را لخت كرده،بر آن مى زنند.اصل اين سنت،بويژه در ميان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجوددر آمده كه با انتخاب نوحه هاى سنگين،حركات دست بر سينه مى خورد.به فردى هم كه بر سينه خود زده، عزادارى مى كند،«سينه زن »مى گويند.

اينگونه نوحه گرى،ابتدا بصورت فردى بوده،اما با مرور زمان به شكل گروهى ودستجات سوگوارى در آمده است.«دسته گردانى و سينه زنى و نوحه خوانى كه در زمان صفويه رايج شده و توسعه پيدا كرده بود،در عصر قاجاريه با توسعه و تجمل بيشتر درپايتخت رواج داشت...دسته گردانى در عصر قاجار،بويژه در زمان ناصر الدين شاه با آداب و تشريفات و تجمل بسيار برگزار مى شد.

دسته هاى روز با نقاره و موزيك جديد وعلم و بيرق و كتل،و دسته هاى شب با طبقهاى چراغ زنبورى و حجله و مشعل به راه مى افتاد و در فواصل دسته سينه زنها با آهنگ موزون سينه مى زدند.نوحه خوانى و سينه زنى حتى در اندرون شاهان قاجار،بين خانمهاى اندرون نيز متداول بود...» ⁽¹⁾

پى نوشت:

1-      موسيقى مذهبى ايران،ص 26.