امام به حق ناطق، حضرت جعفر بن محمد الصادق عليه السلام مى فرمايد:
به هنگامى كه براى نماز به جانب قبله ايستادى، پس بايد فراموش كنى دنيا را و هر چه در دنيا است و فراموش كنى خلقِ عالم و آنچه خلقِ عالم گرفتار او هستند.
چرا كه رو به جانب حضرت او دارى و پشت به دنيا و خلق دنيا و آنچه در دنيا و خلق است.
بدون شك صحيح نيست كه در پيشگاه حضرت حق داراى دو حالت باشى: در يك حال توجه به او و در يك حال توجه به دنيا و خلق دنيا!!
قبله به منزله نشان دادن جهت است و جهت در اين مرحله وجود مقدس محبوب عالم و جمال مطلق است؛ وقتى در برابر حضرت او قرار گرفتى بايد به نحو يقين بدانى كه در برابر رحمت واسعه قرار دارى و دنيا و «مافيها» و خلق جهان و «ما هم فيه» در برابر اين رحمت وجودى ندارند، تا تو بر آنان توجه كرده و دل ببندى.
وقتى اجازه يافتى در محضر مقدس او قرار بگيرى، جز به عنايت حضرت او توجه مكن كه مولاى مهربان تو نمى پسندد در برابر حضرت او قرار داشته باشى، ولى دلت جاى ديگر باشد!!
منبع : پایگاه عرفان
