آب ، نعمت با عظمتى است كه ارزان و مفت در اختيار موجودات زنده قرار گرفته و رعايت پاكى و پاكيزگى آن بر تمام مردم واجب و لازم است . آب خوراكى بايد شفاف ، خنك ، بى بو ، بى طعم و هشت تا پانزده درجه حرارت داشته باشد و اكسيژن در آن محلول باشد ، پس آب جوشيده وقتى قابل شرب است كه مثل دوغ آن را تكان دهند .
آب هايى كه در كنار آن شاهى آبى مى رويد ، يا ماهى قزل آلا در آن وجود دارد براى شرب داراى كمال صلاحيت است .
آب چشمه ها و رودخانه ها و آبى كه در آن ماهى و حلزون يافت شود بسيار نيكو است .
آب دريا و رودخانه هايى كه كمتر از يك متر عمق و هشت متر عرض باشد براى آشاميدن خوب نيست .
آب سرد اگر كم كم آشاميده شود اعمال هضم را تحريك نموده ، حرارت بدن را تنزل مى دهد ، اما اگر استعمال آب سرد متمادى و به افراط صورت گيرد ، موجب اسهال و عوارض معدى مى شود .
آب هاى معدنى به علت زيادى املاح چندان قابل شرب نيست ، اما استحمام آن ها و شرب موقت آن براى بعضى از امراض خوب است . آلوده كردن آب آشاميدنى مردم ، گناهى بس بزرگ و در پيشگاه حضرت حق مسؤوليت بسيار سنگينى دارد ، سعى كنيد از آلوده كردن آب آشاميدنى مردم بپرهيزيد .
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
