سعد بن معاذ يكى از بزرگان پرنفوذ انصار و از اولين كسانى است كه در ميان مردم مدينه به پيامبر گرويد و از اسلام برخوردار شد، و در حلقه ى ايمان قرار گرفت.
او در جنگ بدر با شجاعتى كم نظير و با همه ى وجود مخلصانه از پيامبر اسلام حمايت كرد، و نيز در جنگ احزاب در حالى كه بيشتر مسلمانان از ترس دشمن مى لرزيدند، به رسول الهى گفت: ما با شمشيرهاى خود در برابر متجاوزين خواهيم ايستاد.
وى از نظر آگاهى و تقوا و جايگاه و موقعيت نزد پيامبر اكرم به مرتبه اى رسيده بود كه رسول اسلام در تنبيه بنى قريظه او را به عنوان داور انتخاب كرد و امين وحى قضاوت او را درباره ى آن يهوديان عنود حكم جدى خدا قلمداد نمود.
سعد آنچنان محبوب خدا واقع شده بود كه عرش در مرگ وى به لرزه آمد و نود هزار فرشته همراه با جبرئيل در تشييع جنازه ى وى شركت نمودند، و پيامبر خدا با پاى برهنه در حالى كه تابوت سعد را به دوش گرفته بود، جنازه ى وى را تشييع نمود و لحد سعد را با دست پرمهر خود محكم ساخت، تا جائى كه اين عمل تا آن تاريخ بى سابقه مى نمود.
مادر سعد با ديدن اين همه لطف و محبت از جانب پيامبر به وجد آمد، و فرياد زد اى فرزندم بهشت بر تو گوارا باد.
ولى پيامبر اسلام در جواب مادر سعد فرمود: با جزم يقين از جانب خدا خبر مده:
«ان سعداً اصابته ضمة انه كان فى خلقه مع اهله سوءاً:»
اين مرد خدا با همه ى مزايا و ايمان و تقوا و شجاعتى كه داشت با نهايت تأسف اخلاق خانوادگى اش در حد مطلوب نبود و مختصر تندى و خشونتى در مورد خانواده اش به كار مى گرفت از اين جهت قبرش وى را به سختى فشار داد. در هر صورت نيكى و محبت به خانواده مسئله اى است كه پاداشش نزد خداوند محفوظ، و بدخلقى و خشونت نسبت به آنان قابل چشم پوشى نيست و برزخى با فشار و مضيقه را به همراه دارد!
منبع : پایگاه عرفان
