معده انسان نيز شگفتى‌هاى فراوانى دارد. معده غذا را هضم مى‌كند و آهسته آهسته و قطره قطره از ميان دريچه‌اى كوچك به روده مى‌فرستد، اما مقدارى از آن را نگه مى‌دارد تا اگر در وعده ديگر به غذا نياز داشت و غذا به او نرسيد سوراخ نشود و بتواند از آن غذاى ذخيره شده مصرف كند. اينها كار ماده نيست، بلكه عقل و تدبير الهى است كه اين معده را به كار انداخته است.
اگر روزى به اشتباه همراه لقمه‌اى ميخى كوچك را ببلعيم، معده اين ميخ را در خود نگه مى‌دارد و آن را به روده نمى‌دهد. ابتدا، غذاى هضم شده را به روده مى‌فرستد و فقط ميخ را نگه مى‌دارد. چون اسيدى كه براى هضم غذا پاشيده، فقط توانسته آن را هضم كند، اين بار اسيد قوى‌ترى به نوك ميخ مى‌پاشد. تيزى نوك ميخ را از آن مى‌گيرد و سپس در داخل روده رسوب نازكى دور ميخ تشكيل مى‌دهد، آن هم با ماده‌اى گرم و چسبنده، و بعد آن را بدون اين‌كه جراحتى در روده ايجاد كند دفع مى‌كند. اين كار را معده ميليون‌ها سال است كه براى هضم اشيا انجام مى‌دهد. آيا اين مى‌تواند خاصيت ماده بى‌شعور باشد؟
تفكر به اين چيزهاست كه انسان را گام به گام به خدا نزديك مى‌كند و سبب رشد و شكوفايى ارزش‌هاى درونى‌اش مى‌شود.
منبع : پایگاه عرفان
