متأسفانه آيين مقدس اسلام نيز، از مفاسد ننگين آن مبارزات، مانند ساير اديان، در امان نماند.
انسانِ عجول، قضاوت خود را درباره دين به طور فراگير و وسيع پياده كرد، تا جايى كه اصولًا به انكار دين برخاست و راه آن را با علم جدا دانست؛ ولى پس از چند قرن، به اشتباه عظيم خود پى برد، در شرق، كتاب‌هاى زيادى در رفع اين تهمت از دامن اسلام نوشته شد، در غرب اعترافات و اقرارهاى عجيبى در حق اسلام كردند (چنانچه در صفحات قبل ملاحظه كرديد) ولى دير شده بود و از اين توبه و برگشت كمتر توانستند نتيجه بگيرند؛ زيرا مردم جهان به سوى بى‌دينى و لامذهبى گرائيده و اصولًا دين را مخالف زندگى و مانع ترقى و خوشبختى خود مى‌دانستند؛ به طورى كه گويى اراده برگشت به حق را براى ابد ندارند!!
آرى! آنان كه مى‌گويند: دين مانع ترقى است، گفتارشان محصول مبارزات كليسا عليه علم و دانش در قرون وسطى است.
اين عقيده نسبت به اديان تحريف شده‌اى چون «يهوديت» و «مسيحيت» كاملًا به جا و صحيح است؛ اما چه ربطى به آيين اسلام، كه ترقى دهنده بشر به روى تمام كمالات است، دارد.
منبع : پایگاه عرفان
