وجود ما معمايى است، حافظ 

شايد هيچ يك از ما توجه نداشته باشيم، ولى وجود هر يك از ما مجموعه‏اى است از آنچه ياد گرفته، شنيده و ديده‏ايم؛ در حقيقت، مجموعه‏اى است از كسانى كه در ما سبب رشدى و تربيتى (يا بيمارى و انحرافى) شده‏اند. براى همين، اين واقعاً من نيستم كه براى شما مى‏نويسم يا حرف مى‏زنم، بلكه آن معلم‏هايى هستند كه در وجود من زندگى مى‏كنند؛ پدر و مادرم هستند كه در وجود من‏اند. لذا از اين سخنان، آن معلم و پدر و مادرم در برزخ بهره مى‏برند. 
خلاصه كلام، فكر چيز خوبى است. آن‏ها كه مى‏خواهند به كلاس بروند و براى بچه‏هاى مردم درس بدهند بايد فكر كنند كه وقت دانش‏آموزان را با چه امور مثبتى مى‏توان پر كرد و چه مى‏توان انجام داد كه وقتشان بيهوده هدر نرود. ما در قبال اين ساعت‏ها و دقيقه‏ها به مردم مديون مى‏شويم. سعى كنيم عمرمان صرف ايجاد رشدى در مردم شود، در غير اين صورت، بعيد است از عهده پاسخ عمرى كه از ديگران تباه كرده‏ايم برآييم.