با توجه به آيات و روايات، اگر بگوييم پس از انبياى خدا، كتب آسمانى و ائمه، عليهم‌السلام، عقل و فكر عمده‌ترين نقش را در وجود انسان دارند سخن گزافى نگفته‌ايم. نيروى انديشه در وجود انسان كمكى براى نبوت انبيا، امامت امامان و كتاب‌هاى آسمانى است، چرا كه انسان مى‌تواند در سايه اتصال به نبوت و امامت و كتاب و با كمك اين نيرو به كمالاتى كه خداوند براى او در نظر گرفته برسد. افزون بر اين، اداره صحيح زندگى مادى تنها از طريق انديشه صحيح ميسّر است.
اگر انسانى فاقد اين نيرو باشد، هيچ راهى براى ارتباط با انبيا ندارد. انبيا و ائمه، عليهم‌السلام، منبع تمام حقايق الهى هستند. كتاب‌هاى آسمانى ديگر هم تا زمانى كه قرآن كريم نازل نشده بود و از انحراف مصون مانده بودند، منبع حقايق الهى به شمار مى‌آمدند، ولى وقتى قرآن مجيد نازل شد، معارف الهى موجود در آن كتب در قرآن منعكس گرديد.
با كمك عقل و انديشه، انسان به اين معنا دست خواهد يافت كه اين بزرگواران معلمان واقعى زندگى هستند. پس از اين درك است كه در مقام اتصال به اين منابع عالى بر مى‌آيد. آن گاه، فردى كه پيش از آن هيچ هم به حساب نمى‌آمده، با كمك فكر و عقل و پس از اتصال به نبوت انبيا، در دنيا و برزخ و آخرت و، از همه مهم‌تر، در پيشگاه خداوند به حساب مى‌آيد. به راستى، چه كسى مى‌تواند عمق و وزن اين معنا را درك كند؟
«إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ* جَزاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ».
مسلماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، اينانند كه بهترين مخلوقات‌اند. پاداششان نزد پروردگارشان بهشت‌هاى پاينده‌اى است كه از زير [درختان] آن نهرها جارى است، در آن‌ها جاودانه‌اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند؛ اين [پاداش] براى كسى است كه از پروردگارش بترسد.
منبع : پایگاه عرفان
