استاد انصاریان: اسلام همواره مؤمنان را توصیه به کسب دانش می‌کند / گاهی در سخنان کفار، حقایق و معارف سرشاری وجود دارد

استاد حسین انصاریان، مفسر قرآن کریم در هفدهمین جلسه از سلسله سخنرانی‌‌های «رحمت الهی» در روز بیستم ماه مبارک رمضان در مسجد حضرت امیر(ع) تهران با اشاره به روایتی از حضرت رسول اکرم(ص) مبنی بر این‌که برخی از اشعار دارای حکمتند، اظهار داشتند: گاهی اشعار بیان ارزش‌های وجودی انسان‌ها،‌ مسائل عرفان حقیقی و یا حکمت و دانش بوده و گاهی نیز مملو از موعظه و نصیحتند.

ایشان با اشاره به شعری عربی از که مملو از حکمت و خصائص امیرالمؤمنین علی(ع) است، فرمودند: شاعری بت پرست در زمان اعراب جاهلیت شعری را درباره امیر المؤمنین علی(ع)  سروده که مملو از حکمت است.

استاد انصاریان ابراز کردند: پیامبر اکرم(ص) از اشعار حکیمانه لذت برده و هیچ‌گاه نگاه به شاعر آن شعر نمی‌کردند که مسلمان و یا کافر بوده است؛ از این رو گاهی برای تنوع می‌فرمودند، کسی شعر زیاد بن لبید کافر را برای ایشان بخواند.

ایشان خاطرنشان کردند: گاهی بت پرستان در لا به لای مکتب شرک و کفر، ‌خدا را نیز قبول داشتند و از این رو درباره حقائق الهیه سخن به میان آورده و یا شعر می‌سرودند.

استاد حوزه علمیه قم با بیان این‌که هرگونه شعری از کفار زمان جاهلیت را کنار گذاشت، افزودند: دین اسلام همواره مؤمنان را توصیه به کسب دانش و یافتن حقائق و معارف می‌کند و هیچ‌گاه نیز کسب دانش از کفار را باطل ندانسته است؛ بلکه اخلاق دین به این است که مؤمن دانش را از زبان همه مردمان گرفته و نگاهی به اعتقادات آنان نکند.

ایشان یادآور شدند: یکی از زیباترین امتیازات اسلام به این است که مسلمانان را با وجود هر شرط و مشکلی، باز توصیه به کسب  دانش می‌کند؛ اسلام مانع هیچ گونه خیری در محدوده علمی، اقتصادی، معاشرتی، خوراکی و پوشاکی نیست.

استاد انصاریان ادامه دادند: پیامبر اکرم(ص) به شدت با ساختمان‌های سر به فلک کشیده مخالف بودند چراکه نور و هوای اطرافیان را می‌گیرد؛ امروز نیز برای روانشناسان ثابت شده است که آپارتمان نشینی از لحاظ روانی و فساد اخلاق مضرات بسیاری برای انسان دارد.

ایشان تأکید کردند: پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند که خانه بزرگ از جمله خوشبختی‌های انسان است زیرا در چنین خانه‌ای که درخت و حوض و نور آفتاب و آب دارد، مریضی‌های روحی و جسمی افراد منزل تا حد بسیاری کاهش می‌یابد.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم تصریح کردند: گاهی که حضرت رسول اکرم(ص) از لحاظ بدنی گرفتگی پیدا می‌کردند، از کسی می‌خواستند تا شعر زیاد بن لبید را بخواند زیرا او با وجود این‌که کافر بود، در این شعر غوغا کرده و معارف را به یک جا جمع آورده است.

ایشان با اشاره به متن شعر مورد علاقه حضرت رسول اکرم(ص) عنوان کردند: در این شعر آمده است که «هر چیزی به جز خدای متعال باطل است؛ هر چه نعمت در عالم وجود دارد، از بین رفتنی است» کسی که یقین داشته باشد که همه چیز به جز خدا تمام شدنی است، هیچ‌گاه خارج از قناعت اسلامی وارد طمع و حرص نمی‌شود.

استاد انصاریان با اشاره به متن شعری درباره امیرالمؤمنین(ع) گفتند: کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست که تر کنم سر انگشت و صفحه بشمارم؛ سایه پیغمبر ندارد، هیچ می‌دانی چرا؟ آفتابی چون علی در سایه پیغمبر است؛ (یکی از ویژگی‌هایی که برای پیامبر اکرم(ص) شمرده‌اند این است که ایشان در آفتاب هم سایه نداشتند).

ایشان بیان کردند: در شعری عربی آمده است «خدایا کسی که خودت او را به سوی پیغمبری راهنمایی کردی، بعید است که او را تخریب کنی!».

استاد تفسیر قرآن کریم اظهار داشتند: در شعری دیگر از شاعری عرب زمان آمده است «ای علی؛ از روزگار دور است که مانند تو را بیاورد؛ بعد از به دنیا آمدن تو، رحم روزگار از آوردن مثل تو عقیم شده است».

ایشان با اشاره به آیه مبارکه «وَ كَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصيد» فرمودند: صناعی (شاعری شیعه مکتب)، شعری حکیمانه سروده که ابیات آن به ویژه بیت آخرش، به حق صحیح و قابل قبول است؛ «محمد عربی آبروی هر دو سرایی؛ کسی که خاک درش نیست، خاک بر سر او؛ شنیده‌ام که تکلم نمود همچو مسیح؛ بدین حدیث لب پاک و روح پرور او؛ که من مدینه علمم، علی در است مرا؛ عجب خجسته حدیثیت، من سگ در او».