روزى، اميرالمؤمنين، عليه‌السلام، جوان گناهكارى را ديد كه «أستغفر الله» مى‌گويد. ايشان ناراحت شد و فرمود: مادرت به عزايت بنشيند! فكر كرده‌اى توبه اين است؟
توبه حقيقى اين است كه انسان لباس زندگى سابقش را دور بريزد و لباس تازه به تن كند و در اين مسير بايد مرارت‌هاى زيادى را به تن بخرد. اين نشان مى‌دهد كه كورباطنى درمان‌پذير است. لذا اگر كورباطن بگويد توبه من فايده ندارد، قرآن آن را كفر مى‌داند. خداوند راضى نيست حتى يك نفر هم در لجنزار انديشه باطل خود دست و پا بزند:
«وَ لا يَرْضى لِعِبادِهِ الْكُفْرَ».
و خداوند كفر را براى بندگانش نمى‌پسندد.
وقتى خداوند راضى نيست كسى در كفر خود باقى بماند، معنى‌اش اين است كه نجات از كفر و كورباطنى ممكن است. زيرا اگر چنين كارى ممكن نبود، خداوند مى‌فرمود: كسانى كه گناهكارند بايد به جهنم بروند، در حالى كه مى‌فرمايد همه گناهكاران مى‌توانند توبه كنند و خود را اهل نجات قرار دهند. اين مطلب از دقايق و اشارات ظريف قرآن كريم است.
منبع : پایگاه عرفان
