نقل كرده‌اند كه روزى يكى از دانشمندان نامه‌اى براى نيوتن، كاشف نيروى جاذبه، نوشت؛ بدين مضمون كه حقيقت جاذبه و دافعه نامرئى زمين را براى او توضيح دهد! (قرآن نيز همين تعبير نامرئى را دارد:
«اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ بِلِقاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ».
خداست كه آسمان‌ها را بدون پايه‌هايى كه آنها را ببينيد برافراشت، آن‌گاه بر تخت فرمانروايى و حكومت بر آفرينش چيره و مسلط شد، و خورشيد و ماه را رام و مسخّر ساخت، كه هر كدام تا زمان معينى روانند، كار جهان و جهانيان را تدبير مى‌كند، نشانه‌هاى قدرت و حكمتش را در پهنه آفرينش به روشنى بيان مى‌كند تا شما به ديدار قيامت و محاسبه شدن اعمال به وسيله پروردگارتان يقين كنيد.)
نيوتن پاسخ جالبى به اين دانشمند داد؛ نوشت:
من براى توضيح جاذبه و دافعه زمين كه با چشم قابل ديدن نيستند فقط يك كلمه مى‌توانم بگويم: «خدا». همين!
وقتى انسان در آفرينش هستى مطالعه مى‌كند، به اين نتيجه مى‌رسد كه عالَم محرّكى دارد كه واحد است؛ يعنى آفرينش عالم كار دو نفر نيست، زيرا اگر دو محرك در عالم وجود داشت، وضع جهان به فساد كشيده مى‌شد «2» كه اين مطلب در فلسفه نيز ثابت شده است.
منبع : پایگاه عرفان
