چنانكه از آيات قرآن مجيد بر مى‌آيد ميان «اهل دوزخ شدن» و «بى‌انديشه زيستن» رابطه مستقيمى وجود دارد، زيرا قرآن تعطيلى عقل را سبب جهنمى شدن مى‌داند و مى‌فرمايد: اگر از دوزخيان سوال شود كه براى چه اهل جهنم شديد، پاسخ مى‌دهند: به دو علت:
«وَ قالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ ما كُنَّا فِي أَصْحابِ السَّعِيرِ».
يعنى اگر گوشمان را باز كرده بوديم تا حقايق و معارف توحيد و سخنان انبياء و ائمه را بشنويم، زندگى پاكى در دنيا داشتيم و اهل دوزخ نمى‌شديم، اما نشنيديم و تكبر كرديم؛ اگر با ديد عقل به همه چيز نگاه مى‌كرديم، در اين آتش افروخته جاى نمى‌گرفتيم. پس، جرم ما اين است كه گوش را بر شنيدن آنچه بايد مى‌شنيديم بستيم و عقل را از آنچه بايد درباره‌اش فكر مى‌كرديم محروم ساختيم!
آرى، تفكر كليد راه يافتن به مينوى سعادت و بى فكرى سبب درافتادن به ويل ندامت است.
منبع : پایگاه عرفان
