خيلى از مواضع، چه براى پيغمبران مانند حضرت يحيى و حضرت يوسف عليهما السلام و چه براى امامان، على الخصوص حضرت سيدالشهداء و چه براى اولياى خدا مانند ميثم، رُشيد، حُجر بن عدى، جرياناتى اتفاق افتاد كه اگر نسبت به آن جريانات تسليم مى‌شدند، نه تبعيد مى‌شدند، نه زندان مى‌رفتند، نه كشته يا دچار مشقّت و رنج مى‌شدند.
فقط كافى بود كه تسليم شوند، تا بقيه عمر را راحت و در عافيت و خوشى بگذرانند تا از دنيا بيرون بروند، اما همه حرف در همين است كه آن پيغمبر، امام، يا يكى از افراد تربيت شده در اين مدرسه، در مقابل جريانات منفى تسليم نمى‌شوند.
خيال نكنيد براى آنها زمينه حرام مالى پديد نيامد. براى انبيا، ائمه طاهرين عليهم السلام، اولياى الهى و تربيت شدگان اين مكتب، در اوج سختى مادّى، بيشترين پول پيشنهاد شد، ولى نپذيرفتند؛ يعنى فقر، ندارى و سختى را تحمّل كردند، اما حرام را نپذيرفتند.
نه تنها حرام مالى، البته اميرالمؤمنين عليه السلام در اين جمله به مال اشاره دارند:
«المؤمن من طاب مكسبه»
اما حرام‌هاى ديگر نيز براى آنان به وجود آمد و آنها خم به ابرو نياوردند و نپذيرفتند؛ چون مى‌دانستند كه قبول حرام همانا و جدا شدن از رحمت و بسته شدن درِ لطف به روى خود و به خشم آوردن پروردگار همان.
منبع : پایگاه عرفان
