اما برخورد امام صادق عليه السلام: وقتى در جلسه‌اى براى حضرت صادق عليه السلام تعريف كردند كه: يابن رسول الله! در مدينه افرادى هستند كه با سر به طرف گناه مى‌دوند و هر گناهى كه به وجود مى‌آيد، رد نمى‌كنند و خود را به آن آلوده مى‌كنند. ما وقتى آنها را نصيحت مى‌كنيم، مى‌گويند: «نحن شيعة جعفر» ما سنّى، لاييك، بى‌دين و بى‌اعتقاد نيستيم، بلكه جزء شيعيان امام صادق عليه السلام هستيم و دلگرمى ما در اين گناهان و آلودگى‌ها، به حضرت صادق عليه السلام است كه در قيامت دست همه ما را بگيرد و نگذارد كه خدا ما را به عذاب مبتلا كند. يابن رسول الله! چه بايد كرد؟
اين نوع دلخوشى‌ها از نظر قرآن باطل است. قرآن اسم اين دلخوشى‌ها را كه قوم يهود نيز داشتند «امانى» گذاشته است؛ يعنى آرزوهاى بى‌پايه، بى‌ريشه، غلط، پوك و پوچ.
امام صادق عليه السلام اول ادعاى آنها را كه گفته بودند: «نحن شيعة جعفر» ما با آلوده بودن به انواع گناهان، شيعه امام صادق عليه السلام هستيم را رد كردند. ببينيد امام عليه السلام چه جوابى داده است.
نوشته‌اند كه شكل نشستن امام صادق عليه السلام از شدت ناراحتى عوض شد. ما بايد ببينيم كه ائمه عليهم السلام از چه چيزى ناراحت و به چه چيزى دلخوش مى‌شدند. ائمه ما با شنيدن اسم مجلس قمار، شراب، ربا، حرام خورى، زن و مرد مخلوط، چه وضعى پيدا مى‌كردند و چه مى‌فرمودند؟ آيا بى‌تفاوت بودند و ناراحت نمى‌شدند؟ يا جواب مى‌دادند كه بالاخره شب عروسى است، حالا زن و مرد با هم بودند، عرقى هم خوردند و پاستورى زدند و پولى روى هم گذاشتند، نبايد به مردم سخت گرفت؟ اين را مى‌گفتند؟
منبع : پایگاه عرفان
