كلمه شيعه قبلًا بوده، اما بعد از نبوت و بيشتر بعد از وفات پيغمبر صلى الله عليه و آله مطرح شد كه در حقيقت به فرموده امام صادق عليه السلام در قرآن اين كلمه با مؤمن هيچ فرقى نمى‌كند. البته لغت شيعه نيز در قرآن مجيد آمده است. درباره وجود مقدس حضرت ابراهيم عليه السلام اين لغت استعمال شده و در سوره مباركه قصص نيز ذكر شده است.
اما آنچه كه درباره حضرت ابراهيم عليه السلام است، در سوره مباركه «شعراء» آمده است، پروردگار مى‌فرمايد:
«وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ»
كلمه «شيعه»، «هاء» دارد. در ادبيات عرب به اين «هاء» ضمير متّصل مى‌گويند و «هاء» معادل «او» در فارسى و ضمير است. اين ضمير به آيه قبل اشاره دارد كه پروردگار مى‌فرمايد: يقيناً حضرت ابراهيم عليه السلام شيعه او بوده است.
حضرت ابراهيم عليه السلام با آن عظمت، مقام و شخصيت كه به او قهرمان توحيد مى‌گويند و پدر تمام پيغمبران بعد از خودش نيز بوده است، يعنى همه انبياى بعد، از طريق دو فرزند او؛ يعنى حضرت اسحاق و اسماعيل عليهما السلام به وجود آمدند كه ما خانواده‌اى را در تاريخ بشر، پربركت‌تر از اين خانواده سراغ نداريم.
از نسل حضرت اسحاق عليه السلام حضرت يعقوب عليه السلام به وجود آمد، بعد حضرت يوسف عليه السلام. از نسل برادران حضرت يوسف عليه السلام حضرت موسى و هارون عليهما السلام به وجود آمدند، بعد حضرت زكريّا، يونس، يحيى و مسيح عليهم السلام. اين جمع از انبيا، از طريق حضرت اسحاق عليه السلام به حضرت ابراهيم عليه السلام مى‌رسند. وجود مبارك پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله تا امام زمان عليهم السلام همه از نسل حضرت اسماعيل عليه السلام هستند.
ولى پروردگار حضرت ابراهيم عليه السلام را مى‌فرمايد:
«وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ»
«انّ» يعنى يقيناً، بى‌ترديد، ابراهيم شيعه او بود. آيات قبل را بايد ببينيم كه اين «او» به چه كسى برمى‌گردد؟
منبع : پایگاه عرفان
