قرآن مجيد در ارتباط با انسان چند حقيقت را مطرح فرموده است كه به ساختمان ظاهر و باطن انسان اشاره دارد. يكى از اين چند حقيقت را به «جسد» تعبير مى‌كند، به عبارت ديگر: بدن و جسم.
از حقيقت ديگرى به «نفس» تعبير مى‌كند كه داراى آثار فوق العاده با ارزشى است. حقيقت ديگر روح است كه اين حقيقت را «امر الله» مى‌داند:
«يَسْئَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي»
و تنها همين حقيقت در قرآن مجيد است كه به خود نسبت مى‌دهد:
«فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي»
در قرآن كريم «جسدي» و «نفسي» ندارد، ولى كلمه روح را به ياء متكلم متّصل فرموده است و در آيه شريفه مى‌فرمايد: «نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي».
حقيقت ديگرى كه در ارتباط با انسان مطرح است، «عقل» است و حقيقت ديگر نيز «قلب».
بنا به فرموده محققان، صاحبدلان، اهل بصيرت و پاكان، هر كدام از اين حقايقى كه نام برديم، روزى و غذاهايى را نياز دارند كه پروردگار مهربان عالم براساس نياز هر كدام آن را مقرّر فرموده است.
رزق بدن، طعام مادى است، رزق نفس، مايع‌هاى تقوايى، رزق روح، نور پروردگار مهربان عالم، رزق عقل، علم و معرفت، رزق قلب نيز ايمان است.
ايمانى كه در سوره مباركه بقره مطرح است: ايمان به خدا، معاد، فرشتگان، انبيا و پيامبران و كتب آسمانى نازل شده قبل از قرآن و خود قرآن مجيد.
منبع : پایگاه عرفان
