در زمينه توبه، در «نهج البلاغه» در باب حكمت‌ها اين معنا ذكر شده است كه اميرالمؤمنين عليه السلام به آن جوان طرح توبه را در طى شش برنامه بيان كردند. يكى از برنامه‌هايش اين بود كه توبه كننده از نظر عبادت و تقوا با بدن كارى كند كه تمام گوشت‌هاى روييده شده از حرام در آن بدن به گوشت‌هاى روييده از حلال تبديل شود؛ يعنى آن بدن نجس بايد به بدن طيّب و پاك تبديل شود. آن نفسى كه در قرآن مجيد مى‌فرمايد «نفس فجورى» است، بايد به نفس تقوايى و آن روحى كه به ظلمت مادى گرى صرف، آلوده شده است، بايد به روح نورى تبديل شود. به فرموده امام صادق عليه السلام به روحى كه اتصالش به پروردگار، از اتصال شعاع خورشيد به خورشيد قوى‌تر و محكم‌تر باشد تبديل شود.
همه اين‌ها شدنى است؛ يعنى ما افراد آلوده‌اى را خبر داريم كه از طريق آيات قرآن و روايات خود را علاج كرده، بدن، نفس، روح، عقل و قلب خود را به منابع پاكى، پاكيزگى و طهارت تبديل كردند و اين كار را در همين دنيا انجام دادند؛ چون اين كار فقط بايد در دنيا انجام بگيرد.
اگر انسانى آلوده وارد عالم بعد شود، آن آلودگى با او تا ابد خواهد بود و چنانچه انسانى پاك وارد عالم بعد شود، آن پاكى با او تا ابد خواهد ماند.
منبع : پایگاه عرفان
