بعضى از حكما مى‌گويند:
خداوند گوش را باز خلق كرده كه فقط انسان حق را بشنود، براى چشم پلك گذاشته كه دائم چشم را شستشو دهد و وقتى شب‌ها مى‌خوابد، حيوانات موذى به آن حمله نكنند، اما زبان را پشت تعدادى دندان مانند سنگ، دو لب و دو آرواره گذاشته است كه راحت رها نشود، تا هر چه دلش مى‌خواهد، بيرون بريزد.
دندان‌ها و لب زبان را ببندند.
امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
فردى بود- كه حضرت او را مى‌شناخت- صبح كه بيدار مى‌شود، قلم و كاغذ در جيب داشت، وقتى دهانش باز مى‌شد، هر كلمه‌اى كه از دهانش بيرون مى‌آمد، يادداشت مى‌كرد، حضرت عليه السلام مى‌فرمايد:
شبى اين كاغذ را از جيب خود بيرون آورد و نگاه كرد، ديد پنج كلمه در اين دوازده ساعت روز حرف زده است، فرياد زد:
«نجى الصامتون» امروز من خراب شد؛ چون كسانى كه سكوت مى‌كنند، نجات مى‌يابند.
كسانى كه روزى پنج هزار كلمه حرف مى‌زنند، همه اين حرفها نيز بى‌حساب، نپخته، بى‌قاعده و قانون و بدون هماهنگ كردن با قرآن و معارف الهى است، واقعاً اين‌ها در روز قيامت چه كار مى‌خواهند بكنند؟
منبع : پایگاه عرفان
