مسأله صبر، خوددارى و تقوا به صورت‌هاى مختلف بيان شده است؛ در اين زمينه اهل دل، آيه‌اى به كار گرفته‌اند كه در پايان اين آيه، مسأله «فلاح» مطرح است، كه اگر كسى به آن نزديك شود، در حقيقت خودش را به انبيا، ائمه طاهرين عليهم‌السلام و اولياى الهى رسانده است. چه بسا با طىّ مسيرى كه اين آيه شريفه بيان مى‌كند، انسان به يكى از اولياى الهى تبديل شود:
«يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» «3» كه اگر كسى در اين مسير حركت كند، صد در صد به فلاح خواهد رسيد، يعنى وقتى پروردگار مى‌فرمايد: «لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» اميد واقعى و صد در صد را به بندگانش نويد مى‌دهد.
فلاح به اين معنا است كه انسان همه موانع رسيدن به مقصود اعلى را برطرف كند و جاده را از موانع، سدّها و بندها پاك كند كه مرحله‌اى از آن به وسيله روزه امكان دارد و در اين صورت به مقام فلاح خواهد رسيد.
منبع : پایگاه عرفان
