آمرزش من آماده است، ولى براى به دست آوردن آمرزش، توبه لازم است «1» و توبه گناهان با همديگر فرق مى‌كنند. بايد ديد اين گناهى كه من مرتكب شده‌ام، در رابطه با عبادت است؟ يا در رابطه با مال مردم؟ و يا در رابطه با حقوق مردم؟
همه اين‌ها بايد كاملًا جبران شوند. يا اگر حاكم، مدير و يا قاضى دادگاهى، با علم و توجه به مسأله، بنا به دلايلى مانند عصبانى بودن از بدكاران، زمين و خانه كسى را مصادره كرده است و اكنون كه آرام شده و فهميده است كه گرچه بد بودند، اما به ناحق در مال مردم حكم داده است، توبه اين قاضى و يا حاكم به اين است كه برود مال را پس بگيرد و به صاحبش برگرداند و اگر ضررهايى متوجه مال شده، بايد همه آنها را پس بدهد. آن وقت است كه مغفرت خدا ظهور مى‌كند.
به قدرى پروردگار عالم عاشق توبه بندگان و هزينه كردن مغفرت خود است كه براى گنهكارانى كه توبه نمى‌كنند و مغفرت او را طلب نمى‌كنند، در قرآن فريادش بلند شده است:
«أَفَلَا يَتُوبُونَ إِلَى اللَّهِ وَيَسْتَغْفِرُونَهُ»
اين فرياد را از كجا مى‌فهميم؟ از حرف تحضيض كه در آيه شريفه به كار گرفته شده است. «أَفَلَا يَتُوبُونَ» چرا گناهكاران توبه نمى‌كنند؟ من مى‌خواهم آمرزشم را هزينه كنم. چرا برنمى‌گردند؟ از آلودگى‌ها دست برنمى‌دارند و به پاكى‌ها گرايش پيدا نمى‌كنند.
چرا از من طلب آمرزش نمى‌كنند؟ من آماده آمرزش و بخشش هستم. من خدايى هستم كه به انتظار توبه فرعون و آمرزيدن او بودم.
به همين دليل به موسى عليه‌السلام گفتم:
«اذْهَبَآ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى* فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَّيّنًا لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ
يَخْشَى» «1» اگر متذكر مى‌شد و قلبش نسبت به من فروتن مى‌شد، آمرزش او حتمى بود.
در اينجا وجود مبارك حضرت زين العابدين عليه‌السلام با اشك چشم به پروردگار عرض مى‌كند:
«فَما عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ البابِ بَعْدَ فَتْحِهِ»
خدايا! چه چيزى باعث غفلت مردم است كه تو درى را به روى آنان به نام درب توبه باز كردى؟ و آنها بعد از عمرى، هنوز نيامده‌اند كه از اين درب وارد شوند؟
چرا؟ تا چه زمانى مردم مى‌خواهند گناه كنند و اهل فساد باشند؟ مردم كه از گناه ضرر ديده، سود و منفعتى نديدند.
«أَفَلَا يَتُوبُونَ إِلَى اللَّهِ وَيَسْتَغْفِرُونَهُ»
نمى‌خواهند از من طلب مغفرت كنند؟ بر شما واجب است كه گناهكاران را با اين گونه آيات بيدار كنيد.
منبع:صبر از ديدگاه اسلام،
منبع : پایگاه عرفان
