ارزش اين محبّت و آثارش به اندازه‌اى است كه پيامبر بزرگوار اسلام صلى الله عليه و آله در ضمن دعا و تضرع و زارى‌اش آن را از خدا درخواست مى‌كرد:
«اللَّهُمَّ ارْزُقْنى حُبَّكَ وَحُبَّ مَنْ يُحِبُّكَ وَحُبَّ مَا يُقَّرِّبُنى إِلى حُبِّكَ وَاجَعَلْ حُبَّكَ أَحَبَّ إِلَىَّ مِنَ الماءِ البارِدِ» «1».
خدايا! محبّت به خودت و محبّت به كسى كه عاشق توست و محبّت همه اعمال و حالات و امورى كه مرا به محبّت تو نزديك مى‌كند، روزى من قرار ده و محبّت به خودت را نزد من از آب سرد [ى كه لب تشنه‌اى در گرماى تابستان مى‌نوشد] محبوب‌تر گردان.
اين محبّت مايه نجات و دروازه سعادت و سبب معيشت با حق و قرار گرفتن كنار پيامبر صلى الله عليه و آله در قيامت است چنان كه در روايتى مهم و زيبا آمده است:
«جاءَ إعْرابىُّ إلى النبىّ صلى الله عليه و آله فَقالَ: يا رَسُولَ اللَّهِ! مَتى السَّاعَةُ؟ فَقالَ ما أَعْدَدْتَ لَها؟ فَقالَ: ما أَعْدَدْتُ لَها كَثيْرَ صَلاةٍ وَصِيامٍ إِلّا أنِّى أُحِبُّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ، فَقالَ لَهُ النّبىّ: المَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ، قالَ أَنَسُ: فَما رَأَيْتُ الْمُسْلِمِينَ فَرِحُوا بِشِى‌ءٍ بَعَدَ الإسْلامِ فَرَحَهُمْ بِذلِكَ» «2».
باديه‌نشينى به محضر پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و گفت: اى رسول خدا! روز قيامت چه زمانى است؟ حضرت فرمود: براى آن روز چه چيزى آماده كرده‌اى؟
گفت: نماز و روزه زيادى براى آن روز آماده نكرده‌ام، آنچه هست اين است كه خدا و پيامبرش را دوست دارم، حضرت به او فرمود: مرد با كسى است كه دوستش دارد، انس [كه از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله است] مى‌گويد: مسلمانان را پس از اسلام به چيزى خوشحال و مسرور نديدم چنان كه از اين سخن پيامبر خوشحال ديدم.
منبع : پایگاه عرفان
