در رابطه با محبّت و عشق الهى در اخبار حضرت داود عليه السلام آمده است:
اى داود! به زمينيان برسان من دوستدار كسى هستم كه دوستدار من است و همنشين كسى هستم كه همنشين من است و مونس كسى هستم كه به ذكر من انس دارد و يار كسى هستم كه يار من است و انتخاب كننده كسى هستم كه انتخاب كننده من است و فرمانبر كسى هستم كه فرمانبر من است، كسى مرا به صدق و حقيقت دوست ندارد مگر اين كه او را براى خود مى‌پذيرم و چنان به او محبّت مى‌ورزم كه احدى از خلق خود را بر آن پيشى نمى‌دهم، كسى مرا به حق بخواهد، مى‌يابد و كسى كه غير مرا بخواهد مرا نمى‌يابد، اى اهل زمين آنچه بر آن از غرور دنيايى هستيد، دور اندازيد و به سوى كرامت و مصاحبت و هم‌نشينى من آييد، با من انس بگيريد تا با شما انس بگيرم و به سوى محبّت و دوستى شما بشتابم كه من طينت عاشقانم را از طينت ابراهيم خليلم و موساى كليمم و محمد برگزيده خود آفريدم، من دل‌هاى مشتاقان را از نور خود آفريدم و به وسيله جلالتم آن‌ها را نعمت بخشيدم .
در اخبار داود عليه السلام آمده است:
«قُل لِعَبادِى المُتَوجّهينَ إلى مَحَبَّتى: ما ضَرَّكُمْ إذا احْتَجَبْتُمْ عَنْ خَلْقِى إذا رَفَعْتُ الحِجابَ فيما بَيْنِى وَبَيْنَكُمْ حَتّى تَنْظُرُوا إلىَّ بعُيُونِ قُلُوبِكُمْ؟ وَما ضَرَّكُمْ ما زَوَيْتُ عَنْكُمْ مِنَ الدُّنْيا إذْ بَسَطْتُ دِيْنِى لَكُمْ؟ وَما ضَرَّكُمْ مَسْخَطَةُ الْخَلْقِ إذا الْتَمَسْتُمْ رِضاىَ؟» .
اى داود! به بندگانم كه رو به محبت من دارند بگو: چه چيز به شما زيان مى‌رساند هنگامى كه خود را از آفريدگانم مستور مى‌داريد و حجاب بين خود و شما را بر مى‌دارم تا با چشم‌هاى دل‌هاتان به من نگاه كنيد؟ و چه چيز به شما زيان مى‌زند آن‌گاه كه دنيا را از شما دور مى‌كنم و دينم را براى شما مى‌گسترانم؟ و خشم مردم چه زيانى به شما مى‌زند هرگاه كه جوياى خشنودى من باشيد؟
محبّت سبب جذب فيوضات الهيه به سوى انسان است و در رأس همه فيوضات ايمان است كه انسان را به خير دنيا و آخرت مى‌رساند و از خزى و خوارى و كيفر و عذاب در دنيا و آخرت حفظ مى‌كند.
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:
«إنَّ اللَّهَ يُعْطِى الدُّنْيا مَنْ يُحِبُّ وَمَنْ لَايُحِبُّ وَلا يُعْطِىِ الأيمانَ إلّامَنْ يُحِبُّ» .
يقيناً خدا دنيا را به كسى كه دوستش دارد و دوستش ندارد عطا مى‌كند و ايمان را جز به كسى كه محبوب اوست عطا نمى‌كند.
و نيز مى‌فرمايد:
«إذا أحَبَّ اللَّهُ عَبدَاً جَعَلَ لَهُ وَاعِظاً مِن نَفسِه وَزَاجراً مِن قلبهِ يَأمُرُهُ وَيَنهَاهُ» .
هنگامى كه خدا بنده‌اى را دوست بدارد پند دهنده و نهى كننده‌اى را از درون خودش براى او قرار مى‌دهد تا او را به كارهاى پسنديده وادار كند و از كارهاى زشت باز دارد.
منبع:فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
